افسانه نوازنده دنیا

پیرمردی در یکی از محله‌های قدیمی شهری بندری زندگی می‌کرد. چهره‌ای تکیده، ریشی بلند و کلاهی قدیمی داشت که روی آن نقوشی از حیوانات و نمادهای محلی نقش بسته بود. هر روز ساز زهی کهنه‌اش را برمی‌داشت و در گوشه‌ای از محله همیشگی شهر می‌نشست و با دست‌های که خطوط عمیق در آن نقش بسته بود شروع به نواختن می‌کرد.
او چنان بخش جدا ناپذیز شهر بود که شاید کسی متوجه حضور یا عدم حضور او نمیشد !احتمالاً او بخشی از حافظه تاریخی شهر بود.
صدای سازش، ترکیبی از موسیقی سنتی و بداهه بود که انگار موسیقی متن اتفاقا دنیا را مینواخت‌.
زمانی که محو نواختن او بودم متوجه شدم یکی از سیم های سازش پاره است و او ناچاراً تمام قطعات را با سه سیم باقی مانده اجرا میکرد.