تا ابد سبز بمان

ساعت ۶ صبح بود، نسیم خنکی از دریا به ساحل میوزید، و آفتاب تن نارنجی خود را بیرون میکشید.
مکالمه اش با مینا به احساسی ترین حالت در جریان بود؛

این مکالمه به سبب کلافگی او از دنیا و آدم هایش شکل گرفته بود، مینا با موهای سبزش با مکثی از تمام درد های عمیق قلبش گفت و گفت.

این دنیا سعی در تغیرشان داشت سعی در تشکیل آدم های جدید.

زخم هایی که از دنیا و آدم هایش چشیده بودند هر دو شان را کلافه کرده بود.

وقتی زیر نور طلوع هم را به آغوش کشیدن و به هم قول دادند تا ابد سبز بمانند!