دلقک

ظاهر استاد موسیقی مهربان بود ، اما در درونش هیولای پنهانی نهفته بود.

بقای درون وابسته به پنهانکاری بیرون بود ، لبخند تنها راه پذیرفته‌شدن بود.

او از روی اجبار این دوگانگی را حفظ می‌کرد؛ لبخند می‌زد، و میدانست تا ابد محکوم این دوگانگی ٬ این تناقض خواهد ماند.